هوس دل را شکست اعتبارست

به یک مو حسن چینی ریش دارست

ز ننگ تنگ چشمیهای احباب

به هم آوردن مژگان فشارست

دل بی کینه زین محفل مجویید

که هر آیینه چندین زنگبارست

نمی خواهد حیا تغییر اوضاع

لب خاموش را خمیازه عارست

جضور اهل این گلزار دیدم

همین رنگ جنا شب ژنده دارست

عصا و ریش شیخ اعجاز شیخ است

که پیر و شیرخوارانی سوارست

نفس را هر نفس رد می کند دل

هوای این چمن پر ناگوارست

قناعت کن ز نقش این نگینها

به آن نامی که بر لوح مزارست

به دوش همتت نه اطلس چرخ

اگر عریان شوی یک جامه وارست

به چشمت گرد مجنول سرمه کش نیست

وگرنه ششجهت لیلی بهارست

به پیش قامتش از سرو تا نخل

همه انگشتهای زینهارست

جهان می نالد از بی دست و پایی

صدا عذر خرام کوهسارست

فلک تا دوری از تجدید دارد

بنای گردش رنگ استوارست

چو مو چندان که بالم سرنگونم

عرق در مزرع شرم آبیارست

سراغ خود درین دشت ازکه پرسم

که من تمثالم و آیینه تارست

مپرس از اعتبار پوچ بیدل

احد زین صفرها چندین هزارست